Cuartos no torneo da FdP, paparota peñista e vitoria perante o Barça

Comezou cargado o mes de maio para o celtismo en xeral e para a centolada en particular, nestes primeiros catro días do mes das flores. Vontade de samba no prado de Guizán o mércores pola mañá, apisonadora zoqueira na Madroa nesa mesma tarde. E o pasado sábado, Convención da FdP e vitoria determinante fronte o campión de Liga.

Combinado amarelo da Fase Final 18-19

Doce valentes deron o visto bo pra participar na liguiña de grupos da Fase Final (foto superior), que se iniciaba para os combatentes amarelos na alfombra do campo de fútbol de Santiaguiño, sito na parroquia mosense de Guizán. Arrincaba a mañá coa neveira cargada de cervexa sobrante da viaxe a Pucela e coa obriga de gañar no primeiro envite fronte ós compañeiros de Terra Celeste, que noquearon no primeiro xogo da solleira mañá ós rapaces de Caldeirada Sideral por 4-2.

E o combinado crustáceo, cumpriu co cometido -remontada incluida dun 1-2-, tras adiantarse tamén no marcador e igualar o tanteo do encontro precedente entre os outros 2 participantes do grupo (4-2). Medio choio estaba feito, só restaba por acadar un punto fronte á nova agrupación federada a finais de 2016. E tal como dixo o noso CM na conta de Twitter, o abultado marcador final (10-5, á nosa prol), reflicte un engadido no transcurso do mesmo "Os porteiros acordaron quedar na cantina e botar uns futbolíns". Abafante calor, que pesou nas pernas e na cachola dos afoutos xogadores de ambos bandos.

Compartindo mesa desta volta con Le-Chuzas e os de Iago Aspas

Obxectivo cumprido, os nosos daban boa conta da paparota de balde habitual nun coñecido establecemento da parroquia olívica de Candeán. E como sempre, o de sempre... e iso fixo estragos nalgún que foi pacer e sestear no rectángulo de xogo dun dos tapetes da Madroa. Enfronte, unha escadra que habitúa a desputar estas lides, con moito home de rutina balompédica nas súas pernas e indo a remolque dende os comezos, acabamos cedendo por un impoñente 4-10 e dando por rematada a nosa xornada de convivencia cos peñistas participantes nesta cita anual.

Acto seguido, revalidaban entorchado os amigos de Boinas Celestes, que superaron noutro encontro cheo de ocasións e de dianas por 11-8 ós porriñeses de Zoqueiros. Segunda participación do colectivo nado en 2017 e pleno de victorias. Non se coñece mellor arranque.

Cambiando de terzo e trocando fútbol de afeccionados polo profesional, chegamos ó mediodía deste pasado sábado, na que no Hotel Coia celebrouse a XXII Convención da Federación de Peñas Celtistas, na que Centolos Celestes abriu a recolleita de galardóns, por mor do cuarto posto acadado a media semana no torneo federativo. Asomaba unha boa xornada que se antollaba como letal no devir céltico de cara á vindeira tempada. 

Como reza un dos cánticos celtistas "un sábado de maio..." e coincidindo co segundo aniversario dunha data que se lembrará sempre como o comezo do "This is afouteza", na ida das semifinais contra o Manchester United de Mourinho e Pogba, outra gran tarde acontecería no vello Balaídos coa vitoria 2-0 contra un Barcelona que viña campión, ó que se lle fixo un singular corredor a xogadores de segunda ringleira do clube catalán. Custou, pero a porta de Rubén Blanco quedou sen perforar ante un equipo de gran calado e a exaltación, brotou ó remate do encontro no feudo olívico, cos xogadores locais voltando dos vestiarios para agradecer a enfervorizada afección. Previamente outro recibimiento polo Val do Fragoso quecía gorxas, a ritmo de cervexa e choripáns de balde na enésima man aberta do clube neste mes e medio. Os resultados do domingo foron dispares e fan que o Celta precise un derradeiro empurrón para seguir na elite do fútbol español. Quén sabe se chegará en San Mamés ou tocará agardar á visita do descendido Raio.

Por Hugo Estévez.

A Nosa Reconquista. Eu Acredito.

30 de marzo de 2013. O inesquecible Natxo Insa abre a lata, fronte ó que viría sendo o futuro campión de Liga, no minuto 38. Tello e Messi voltearían o tanteo. E o daquela capitán Borja Oubiña -50 minutos despois da diana do alacantino- axustaría un firme testarazo ó pau longo para obter un punto que na definitiva sería vital, e que facía de Balaídos un explosor de xúbilo. Logo virían 4 vitorias, 1 empate e 4 derrotas nas 9 finais restantes.

30 de marzo de 2019. Comezaría a xornada sabatina cunha degustación do típico choripán e outros praceres gastronómicos nas rúas do Vigo vello. Todo con azo de coller folgos para o que se aveciñaba no Val do Fragoso durante a calorosa tarde do derradeiro sábado marzal. Lanzadeiras de balde, cada moi pouco, para todo o celtista que se atopaba nos arredores da Laxe na festividade olívica. Capítulo intrínseco da viaxe cara o coliseo vigués e a que será unha lembranza como o talismán que foi Martín Camaño nunha terraza da contorna de Praza América, no paso dos primeiros autobuses da sobremesa, que tanto xogo deu nos grupos de Whatsapp da peña.

O héroe do celtismo (vía La Casa Del Fútbol)

O clásico recibimento ó equipo estaba programado para as 16,30 horas, pero como adoita ser habitual, a chegada dáse con hora e media de antelación ó asubío inicial do choque e preto das 17 horas aparecía o bus da expedición céltica no estadio municipal. Unha das mellores agardas da enfervorizada parroquia celeste dos últimos tempos, con charanga incluida, coma principal novidade.

Co traballo de arrufaxe feito, a pelota pasaba ó tellado dos xogadores, focalizado nun home vital, ó que lle caiu a primeira ovación da tarde, nada máis abandonar o autocar pra adentrarse no noso templo. Os seareiros celestes alentaron sen cesar nos prolegómenos do vida ou morte, sabedores do papel primordial que executaba o xogador número 12 (claro está que non incluimos a Wesley).

Todo semellaba finiquitado co 0-2 do Vilarreal ó cuarto de hora. Balaídos tinguíase dunha atmosfera lúgubre, con tímidos e illantes folgos e cánticos de forza ós seus, durante case tres cuartos de hora. Todo trocou co paso polos vestiarios e tralo lecer xurdiu o príncipe das bateas, cun libre directo con 12 homes na barreira en total, que non parecía que fose rematar nas mallas. Maxi Gómez acadaba a igualada cun bo servizo do debutante Olaza e Iago faría doblete coa pena máxima sinalada con suspense.

As mágoas da tensión prolongada (@AbrahamRomero)

No inicio do desconto sería sustituido por outro home importante na salvación do 2013, Gustavo Cabral, coa pertinente atronadora ovación do presente do coliseo vigués ó seu home franquicia e fundíndose en bágoas inconsolables no banco -imaxe superior-. Esas bagullas son as nosas, por este primeiro trimestre do ano insofrible no que a túa ausencia enviounos a unha posición na que como tí dis, non deberiamos de estar. 

Como nas grandes ocasións, o equipo respostou tanto dentro como fora do campo, voltando de vestiarios para agredecer ós seus de todo o esforzo da tarde e das dúas semanas previas para darlle colorido e un cheo a Balaídos, que foi chave no acadado, como primeira pedra do trabado camiño final.

¡SÍ SE PODE!

Por Hugo Estévez